เรื่องไม่คาดคิดเพราะบุคลิกที่ออกไป
ผมเจาะหู ตัดผม ทำตัวดูเหมือนนักเลง มีหลายคนเคยเตือน แต่ผมไม่สนใจ ผมคิดว่าถึงภายนอกผมจะแสดงออกไปแบบนั้นแต่ภายในผมไม่ชอบเรื่องต่อยตี หรือ เหล้าเบียร์ด้วยซ้ำไป ผมค่อนข้างกังขาว่าทำไมคนชอบดูกันจากภายนอกแล้วตัดสิน ผมจึงยิ่งทำให้มันดูเหมือนพวกนักเลงให้ดูเก๋ามากขึ้นไปอีก จนมันเริ่มติดเป็นบุคลิกจริงๆ (เคยคิดอยากจะสักด้วยซ้ำไป) หลายครั้งมักมีคนมาขอไฟแช็คจากผม ผมดีใจด้วยซ้ำผมคิดว่านี่ไงหล่ะที่เราอยากให้เป็นอยากให้ตัวเองดูเก๋า
และวันนี้ความคิดพวกนั้นก็เปลี่ยนไป......
ขณะนั่งรถเมย์กลับบ้าน ผมเห็นชายคนหนึ่งมองมา ผมมองกลับไปโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะนั่นเป็นบุคลิกของผมอยู่แล้ว ซักพักมีที่นั่งว่างระหว่างผมกับเขา ผมจึงมองเขาอีกเพื่อดูว่าเขาจะนั่งมั้ย สุดท้ายก็ไม่มีใครนั่ง เมื่อใกล้ถึงป้ายที่ผมจะลง ที่นั่งเริ่มมากขึ้น ผมจึงเดินไปนั่งช่วงประตูหลังของรถเมย์ และเมื่อถึงป้ายก่อนบ้านของผมเพียงป้ายเดียว เมื่อรถจอดซักพัก ชายที่มองผมตั้งแต่ขึ้นรถก็ลงที่ประตูหน้าแล้วเดินอ้อมมาทางประตูหลังซึ่งตรงกับผมพอดี เขาเอา ปืน จ่อหน้าผม "เมิงมองกูทำไม จะเอาไงกับกู" เขาพูด
ผมตกใจเอียงตัวหลบและได้แต่บอก ว่าไม่มีอะไร คนทั้งรถหันมามองแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรหรือพูดอะไร โชคยังดีที่หน้าผมตอนนั้นคงไม่ได้แสดงให้คนอื่นนึกว่าตัวผมเองนั้นเก๋าเหมือนปกติที่ผมทำ มันคงเต็มไปด้วยความกลัวสิ่งต่างๆมากมาย เขาชักปืนกลับไปพูดอะไรซักอย่าง แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจแล้ว ผมดีใจที่วินาทีนั้นตัวผมเองไม่ได้ดูเหมือนนักเลง แต่คงดูเหมือนคนซักคนที่กำลังกลัวที่จะตายขึ้นมา
ถ้าเป็นแค่นิทานหรือเรื่องของใครซักคนผมคงไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะคิดว่าคงไม่มีวันเกิดขึ้นกับผมแน่นอน แต่นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมวันนี้ ผมเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเพราะแค่อยากให้ตัวเองดูเก๋า ดูเท่ ทำเหมือนคนที่ไม่กลัวใคร เดินก็แทบจะไม่เคยหลบให้ใคร ยอมชนโดยไม่หลบ แต่นั่นมันคือก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นี้ . . . นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมแสวงหาแน่นอน ผมทำตัวเองจนเริ่มเข้าสู่สังคมแบบนี้เพียงเพราะบุคลิกภายนอก ซึ่งผมเคยคิดว่าก็เราไม่ใช่แบบนั้น เราจะไปสนทำไม แน่นอนครับว่าเราไม่สน แต่ที่น่าเสียดายคือ คนตัดสินบุคลิกของเรานั้นไม่ใช่เรา แต่เป็นคนอื่นที่พบเห็นเราต่างหาก ...
เลิกแล้วกับบุคลิกท่าทางแบบนี้ ถึงใจเราไม่ได้คิด แต่ สิ่งที่คนอื่นพบเห็นมันทำให้เขาต้องคิด ไม่เอาอีกแล้วอย่าได้เจอแบบนี้อีกเลย......
